publicerad: 2015
förbryta
för·bryta
verb
förbröt, förbrutit, pres. förbryter • tills. med sig:
| Finita former | |
|---|---|
| förbryter | presens aktiv |
| förbröt | preteritum aktiv |
| förbryt | imperativ aktiv |
| Infinita former | |
| att förbryta | infinitiv aktiv |
| har/hade förbrutit | supinum aktiv |
| Presens particip | |
| förbrytande | |
förbryta sig
• begå brottOrdform(er) förbryta sig


