publicerad: 2015
olycka
o|lycka
substantiv
~n olyckor 1 svår motgång; kollision, katastrof: bilolycka2 ⟨vard.⟩ person som ställer till problem – Alla sammansättn. med olycks- hör till olycka 1.
| Singular | |
|---|---|
| en olycka | obestämd form |
| en olyckas | obestämd form genitiv |
| olyckan | bestämd form |
| olyckans | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| olyckor | obestämd form |
| olyckors | obestämd form genitiv |
| olyckorna | bestämd form |
| olyckornas | bestämd form genitiv |


