publicerad: 2015
inducera
in·duc·era
verb
~de ~t 1 härleda en allmän lag från enskilda fall2 ⟨fys.⟩ framkalla elström el. magnetism – Jfr induktion.
| Finita former | |
|---|---|
| inducerar | presens aktiv |
| induceras | presens passiv |
| inducerade | preteritum aktiv |
| inducerades | preteritum passiv |
| inducera | imperativ aktiv |
| Infinita former | |
| att inducera | infinitiv aktiv |
| att induceras | infinitiv passiv |
| har/hade inducerat | supinum aktiv |
| har/hade inducerats | supinum passiv |
| Presens particip | |
| inducerande | |
| Perfekt particip | |
| en inducerad + substantiv | |
| ett inducerat + substantiv | |
| den/det/de inducerade + substantiv | |


