SAOL

publicerad: 2015  
chaufför
chauff·­ör [∫åfö´r] substantiv ~en ~er ​ – I sammansättn. chaufförs-.
Singular
en chaufförobestämd form
en chaufförsobestämd form genitiv
chaufförenbestämd form
chaufförensbestämd form genitiv
Plural
chaufförerobestämd form
chaufförersobestämd form genitiv
chaufförernabestämd form
chaufförernasbestämd form genitiv

SO

publicerad: 2021  
chaufför chauffören chaufförer
chauff·ör·en
substantiv
[∫åfö´r] äv. [∫afö´r]
(titel för) person som yrkes­mässigt kör bil eller buss
taxichaufför
chauffören på bussen var käck och hjälpsam; nu­mera är det inte många som kan kosta på sig egen chaufför
någon gång äv. om icke yrkes­mässig bil­förare
när de hade druckit vin fick sonen rycka in som chaufför
belagt sedan 1901; av franska chauffeur 'eldare; chaufför', till chauffer 'värma; elda'; till lat. calefac´ere 'göra varm'; jfr ur­sprung till echaufferad, kalfaktor

SAOB

publicerad: 1904  
CHAUFFÖR ʃåfö4r, äfv. ʃoʃ-, l. 4r, m.||ig.; best. -en, äfv. -n; pl. -er.
Etymologi
[af fr. chauffeur, eldare vid ångmaskin, chaufför, vbalsbst. till chauffer, värma, uppelda, af vulgärlat. *calefare, af lat. calefacere, göra varm (jfr KALFAKTOR); jfr ECHAUFFERA]
maskinist l. eldare på en automobil. AB 1901, nr 151, s. 2. Tidn. f. idr. 1903, s. 247.