publicerad: 2015
gruva
1gruva
substantiv
~n gruvor • område under jord el. inne i berg där malm el. mineral bryts – Alla sammansättn. med gruv- hör till 1gruva.
| Singular | |
|---|---|
| en gruva | obestämd form |
| en gruvas | obestämd form genitiv |
| gruvan | bestämd form |
| gruvans | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| gruvor | obestämd form |
| gruvors | obestämd form genitiv |
| gruvorna | bestämd form |
| gruvornas | bestämd form genitiv |
2gruva
verb
~de ~t • tills. med sig:
| Finita former | |
|---|---|
| gruvar | presens aktiv |
| gruvade | preteritum aktiv |
| gruva | imperativ aktiv |
| Infinita former | |
| att gruva | infinitiv aktiv |
| har/hade gruvat | supinum aktiv |
| Presens particip | |
| gruvande | |
gruva sig
• oroa sig, ängslasOrdform(er) gruva sig


