publicerad: 2015
förvissning
1för·viss·ning
substantiv
~en ~ar • visshet, fast övertygelse
| Singular | |
|---|---|
| en förvissning | obestämd form |
| en förvissnings | obestämd form genitiv |
| förvissningen | bestämd form |
| förvissningens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| förvissningar | obestämd form |
| förvissningars | obestämd form genitiv |
| förvissningarna | bestämd form |
| förvissningarnas | bestämd form genitiv |
2för·vissn·ing
substantiv
~en • till förvissna
| Singular | |
|---|---|
| en förvissning | obestämd form |
| en förvissnings | obestämd form genitiv |
| förvissningen | bestämd form |
| förvissningens | bestämd form genitiv |


