publicerad: 2015
insinuera
in·sinu·era
verb
~de ~t • försåtligt antyda, låta påskina
| Finita former | |
|---|---|
| insinuerar | presens aktiv |
| insinueras | presens passiv |
| insinuerade | preteritum aktiv |
| insinuerades | preteritum passiv |
| insinuera | imperativ aktiv |
| Infinita former | |
| att insinuera | infinitiv aktiv |
| att insinueras | infinitiv passiv |
| har/hade insinuerat | supinum aktiv |
| har/hade insinuerats | supinum passiv |
| Presens particip | |
| insinuerande | |
| Perfekt particip | |
| en insinuerad + substantiv | |
| ett insinuerat + substantiv | |
| den/det/de insinuerade + substantiv | |


