publicerad: 2015
spraka
spraka
verb
~de ~t • ge ifrån sig ett upprepat, skarpt ljud ofta i förbindelse med gnistutveckling
| Finita former | |
|---|---|
| sprakar | presens aktiv |
| sprakas | presens passiv |
| sprakade | preteritum aktiv |
| sprakades | preteritum passiv |
| spraka | imperativ aktiv |
| Infinita former | |
| att spraka | infinitiv aktiv |
| att sprakas | infinitiv passiv |
| har/hade sprakat | supinum aktiv |
| har/hade sprakats | supinum passiv |
| Presens particip | |
| sprakande | |


