publicerad: 2015
ting
ting
substantiv
~et; pl. ~ 1 sak2 domstolssammanträde i lägsta instans; möte: sitta ting – I sammansättn. ting- (till 1), tings- (till 2).
| Singular | |
|---|---|
| ett ting | obestämd form |
| ett tings | obestämd form genitiv |
| tinget | bestämd form |
| tingets | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| ting | obestämd form |
| tings | obestämd form genitiv |
| tingen | bestämd form |
| tingens | bestämd form genitiv |


