publicerad: 2015
inkonsekvens
in·kon·sekv·ens
[‑en´s]
substantiv
~en ~er • bristande konsekvens, självmotsägelse
| Singular | |
|---|---|
| en inkonsekvens | obestämd form |
| en inkonsekvens | obestämd form genitiv |
| inkonsekvensen | bestämd form |
| inkonsekvensens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| inkonsekvenser | obestämd form |
| inkonsekvensers | obestämd form genitiv |
| inkonsekvenserna | bestämd form |
| inkonsekvensernas | bestämd form genitiv |


