publicerad: 2015
tajmning
tajm·ning
[taj`m‑]
hellre än tajm·ing
[taj´m‑]
substantiv
~en ~ar • god samordning i tiden
| Singular | |
|---|---|
| en tajmning (en tajming) | obestämd form |
| en tajmnings (en tajmings) | obestämd form genitiv |
| tajmningen (tajmingen) | bestämd form |
| tajmningens (tajmingens) | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| tajmningar (tajmingar) | obestämd form |
| tajmningars (tajmingars) | obestämd form genitiv |
| tajmningarna (tajmingarna) | bestämd form |
| tajmningarnas (tajmingarnas) | bestämd form genitiv |


