SAOL

publicerad: 2015  
irrationalitet
ir·­rat·ion·­al·­itet [‑ite´t] substantiv ~en ~er till irrationell 1
Singular
en irrationalitetobestämd form
en irrationalitetsobestämd form genitiv
irrationalitetenbestämd form
irrationalitetensbestämd form genitiv
Plural
irrationaliteterobestämd form
irrationalitetersobestämd form genitiv
irrationaliteternabestämd form
irrationaliteternasbestämd form genitiv

SO

SAOB

publicerad: 1933  
IRRATIONALITET ir1atʃωnal1ite4t l. 01—, r. (l. f.); best. -en.
Etymologi
[jfr t. irrationalität, eng. irrationality; till IRRATIONAL, IRRATIONELL]
(utom i fackspr. föga br.) egenskap(en) l. förhållande(t) att vara irrationell (se d. o. 1). Ljunggren Est. 2: 14 (1860). Helighetens nerv .. består i en hårdnackad irrationalitet. Söderblom Gudstr. 196 (1914).