publicerad: 2015
förirra
för·irra
verb
~de ~t • tills. med sig:
| Finita former | |
|---|---|
| förirrar | presens aktiv |
| förirrade | preteritum aktiv |
| förirra | imperativ aktiv |
| Infinita former | |
| att förirra | infinitiv aktiv |
| har/hade förirrat | supinum aktiv |
| Presens particip | |
| förirrande | |
| Perfekt particip | |
| en förirrad + substantiv | |
| ett förirrat + substantiv | |
| den/det/de förirrade + substantiv | |
förirra sig
• gå vilse, tappa orienteringenOrdform(er) förirra sig


