publicerad: 2015
rubbning
rubb·ning
substantiv
~en ~ar 1 fysisk el. psykisk störning2 till rubba 1,2
| Singular | |
|---|---|
| en rubbning | obestämd form |
| en rubbnings | obestämd form genitiv |
| rubbningen | bestämd form |
| rubbningens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| rubbningar | obestämd form |
| rubbningars | obestämd form genitiv |
| rubbningarna | bestämd form |
| rubbningarnas | bestämd form genitiv |


