publicerad: 2015
diss
1diss
substantiv
~et; pl. ~ • tonen d höjd med ett halvt tonsteg – Alla sammansättn. med diss- hör till 1diss.
| Singular | |
|---|---|
| ett diss | obestämd form |
| ett diss | obestämd form genitiv |
| disset | bestämd form |
| dissets | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| diss | obestämd form |
| diss | obestämd form genitiv |
| dissen | bestämd form |
| dissens | bestämd form genitiv |
2diss
substantiv
~en ~ar • ⟨vard.⟩ till dissa: både diss och hiss
| Singular | |
|---|---|
| en diss | obestämd form |
| en diss | obestämd form genitiv |
| dissen | bestämd form |
| dissens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| dissar | obestämd form |
| dissars | obestämd form genitiv |
| dissarna | bestämd form |
| dissarnas | bestämd form genitiv |


