publicerad: 2015
förgapa
för·gapa
verb
~de ~t • tills. med sig:
| Finita former | |
|---|---|
| förgapar | presens aktiv |
| förgapade | preteritum aktiv |
| förgapa | imperativ aktiv |
| Infinita former | |
| att förgapa | infinitiv aktiv |
| har/hade förgapat | supinum aktiv |
| Presens particip | |
| förgapande | |
förgapa sig
• förgapa sig (i ngn/ngt) bli helt betagenOrdform(er) förgapa sig


