publicerad: 2015
hilka
hilka
substantiv
~n hilkor • ⟨prov.⟩ huva, hätta
| Singular | |
|---|---|
| en hilka | obestämd form |
| en hilkas | obestämd form genitiv |
| hilkan | bestämd form |
| hilkans | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| hilkor | obestämd form |
| hilkors | obestämd form genitiv |
| hilkorna | bestämd form |
| hilkornas | bestämd form genitiv |


