publicerad: 2015
inbilla
in|billa
verb
~de ~t • få att tro ngt som inte är sant
| Finita former | |
|---|---|
| inbillar | presens aktiv |
| inbillas | presens passiv |
| inbillade | preteritum aktiv |
| inbillades | preteritum passiv |
| inbilla | imperativ aktiv |
| Infinita former | |
| att inbilla | infinitiv aktiv |
| att inbillas | infinitiv passiv |
| har/hade inbillat | supinum aktiv |
| har/hade inbillats | supinum passiv |
| Presens particip | |
| inbillande | |
| Perfekt particip | |
| en inbillad + substantiv | |
| ett inbillat + substantiv | |
| den/det/de inbillade + substantiv | |
inbilla sig
• felaktigt föreställa sigOrdform(er) inbilla sig


