publicerad: 2015
infrastruktur
infra|strukt·ur
substantiv
~en ~er • under- el. bakomliggande struktur; underbyggnad, bassystem; ett samhälles kommunikationer m.m.
| Singular | |
|---|---|
| en infrastruktur | obestämd form |
| en infrastrukturs | obestämd form genitiv |
| infrastrukturen | bestämd form |
| infrastrukturens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| infrastrukturer | obestämd form |
| infrastrukturers | obestämd form genitiv |
| infrastrukturerna | bestämd form |
| infrastrukturernas | bestämd form genitiv |


