publicerad: 2015
instabilitet
in·stab·il·itet
[‑ite´t]
substantiv
~en ~er instabil
| Singular | |
|---|---|
| en instabilitet | obestämd form |
| en instabilitets | obestämd form genitiv |
| instabiliteten | bestämd form |
| instabilitetens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| instabiliteter | obestämd form |
| instabiliteters | obestämd form genitiv |
| instabiliteterna | bestämd form |
| instabiliteternas | bestämd form genitiv |


