publicerad: 2015
insubordinationsbrott
in·sub·ord·in·at·ions|brott
substantiv
~et; pl. ~ • ⟨ngt åld.⟩ insubordination brott 1
Singular | |
---|---|
ett insubordinationsbrott | obestämd form |
ett insubordinationsbrotts | obestämd form genitiv |
insubordinationsbrottet | bestämd form |
insubordinationsbrottets | bestämd form genitiv |
Plural | |
insubordinationsbrott | obestämd form |
insubordinationsbrotts | obestämd form genitiv |
insubordinationsbrotten | bestämd form |
insubordinationsbrottens | bestämd form genitiv |