publicerad: 2015
insubordinationsbrott
in·sub·ord·in·at·ions|brott
substantiv
~et; pl. ~ • ⟨ngt åld.⟩ insubordination brott 1
| Singular | |
|---|---|
| ett insubordinationsbrott | obestämd form |
| ett insubordinationsbrotts | obestämd form genitiv |
| insubordinationsbrottet | bestämd form |
| insubordinationsbrottets | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| insubordinationsbrott | obestämd form |
| insubordinationsbrotts | obestämd form genitiv |
| insubordinationsbrotten | bestämd form |
| insubordinationsbrottens | bestämd form genitiv |


