publicerad: 2015
nuntiatur
nunti·at·ur
[‑u´r]
substantiv
~en ~er • befattning som nuntie; påvlig beskickning
| Singular | |
|---|---|
| en nuntiatur | obestämd form |
| en nuntiaturs | obestämd form genitiv |
| nuntiaturen | bestämd form |
| nuntiaturens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| nuntiaturer | obestämd form |
| nuntiaturers | obestämd form genitiv |
| nuntiaturerna | bestämd form |
| nuntiaturernas | bestämd form genitiv |


