publicerad: 2015
partipolitiker
parti|pol·it·ik·er
substantiv
~n; pl. ~ partipolitik
| Singular | |
|---|---|
| en partipolitiker | obestämd form |
| en partipolitikers | obestämd form genitiv |
| partipolitikern | bestämd form |
| partipolitikerns | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| partipolitiker | obestämd form |
| partipolitikers | obestämd form genitiv |
| partipolitikerna | bestämd form |
| partipolitikernas | bestämd form genitiv |


