publicerad: 2015
surrning
surr·ning
substantiv
~en ~ar • särsk. till surra 2
| Singular | |
|---|---|
| en surrning | obestämd form |
| en surrnings | obestämd form genitiv |
| surrningen | bestämd form |
| surrningens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| surrningar | obestämd form |
| surrningars | obestämd form genitiv |
| surrningarna | bestämd form |
| surrningarnas | bestämd form genitiv |


