publicerad: 2015
tambur
tamb·ur
[‑u´r]
substantiv
~en ~er 1 förstuga, kapprum2 underbyggnad till kupol – Nästan alla sammansättn. med tambur- hör till tambur 1.
| Singular | |
|---|---|
| en tambur | obestämd form |
| en tamburs | obestämd form genitiv |
| tamburen | bestämd form |
| tamburens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| tamburer | obestämd form |
| tamburers | obestämd form genitiv |
| tamburerna | bestämd form |
| tamburernas | bestämd form genitiv |


