publicerad: 2015
ultimatum
ult·im·at·um
[‑a`t‑]
substantiv
~et; pl. ~ • oeftergivligt krav
| Singular | |
|---|---|
| ett ultimatum | obestämd form |
| ett ultimatums | obestämd form genitiv |
| ultimatumet | bestämd form |
| ultimatumets | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| ultimatum | obestämd form |
| ultimatums | obestämd form genitiv |
| ultimatumen | bestämd form |
| ultimatumens | bestämd form genitiv |


