publicerad: 2015
urmakare
ur|mak·are
substantiv
~n; pl. ~, best. pl. ‑makarna • till 2ur -makare
| Singular | |
|---|---|
| en urmakare | obestämd form |
| en urmakares | obestämd form genitiv |
| urmakaren | bestämd form |
| urmakarens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| urmakare | obestämd form |
| urmakares | obestämd form genitiv |
| urmakarna | bestämd form |
| urmakarnas | bestämd form genitiv |


