publicerad: 2015
implikation
im·plik·at·ion
substantiv
~en ~er • implicering; innebörd; följd
| Singular | |
|---|---|
| en implikation | obestämd form |
| en implikations | obestämd form genitiv |
| implikationen | bestämd form |
| implikationens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| implikationer | obestämd form |
| implikationers | obestämd form genitiv |
| implikationerna | bestämd form |
| implikationernas | bestämd form genitiv |


