publicerad: 2015
intrigör
intrig·ör
[intrigö´r]
substantiv
~en ~er • ränksmidare, intrigmakare
| Singular | |
|---|---|
| en intrigör | obestämd form |
| en intrigörs | obestämd form genitiv |
| intrigören | bestämd form |
| intrigörens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| intrigörer | obestämd form |
| intrigörers | obestämd form genitiv |
| intrigörerna | bestämd form |
| intrigörernas | bestämd form genitiv |


