publicerad: 2015
kontur
kont·ur
[‑u´r]
substantiv
~en ~er • ytterlinje; grunddrag
| Singular | |
|---|---|
| en kontur | obestämd form |
| en konturs | obestämd form genitiv |
| konturen | bestämd form |
| konturens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| konturer | obestämd form |
| konturers | obestämd form genitiv |
| konturerna | bestämd form |
| konturernas | bestämd form genitiv |


