publicerad: 2015
utvikning
ut|vik·ning
substantiv
~en ~ar 1 det att vika ut ngt2 avvikelse från det egentliga ämnet: talaren gjorde en liten utvikning
| Singular | |
|---|---|
| en utvikning | obestämd form |
| en utviknings | obestämd form genitiv |
| utvikningen | bestämd form |
| utvikningens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| utvikningar | obestämd form |
| utvikningars | obestämd form genitiv |
| utvikningarna | bestämd form |
| utvikningarnas | bestämd form genitiv |


