publicerad: 2015
utbörding
ut|börd·ing
substantiv
~en ~ar • ⟨åld.⟩ utböling
| Singular | |
|---|---|
| en utbörding | obestämd form |
| en utbördings | obestämd form genitiv |
| utbördingen | bestämd form |
| utbördingens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| utbördingar | obestämd form |
| utbördingars | obestämd form genitiv |
| utbördingarna | bestämd form |
| utbördingarnas | bestämd form genitiv |


