publicerad: 2015
vikning
vik·ning
substantiv
~en ~ar • särsk. till 2vika 1
| Singular | |
|---|---|
| en vikning | obestämd form |
| en viknings | obestämd form genitiv |
| vikningen | bestämd form |
| vikningens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| vikningar | obestämd form |
| vikningars | obestämd form genitiv |
| vikningarna | bestämd form |
| vikningarnas | bestämd form genitiv |


