publicerad: 2015
finna
finna
verb
fann, funnit, funnen funnet funna, pres. finner 1 hitta2 komma fram till uppfattningen: jag finner protesten berättigad
| Finita former | |
|---|---|
| finner | presens aktiv |
| finns (finnes) | presens passiv |
| fann | preteritum aktiv |
| fanns | preteritum passiv |
| finn | imperativ aktiv |
| Infinita former | |
| att finna | infinitiv aktiv |
| att finnas | infinitiv passiv |
| har/hade funnit | supinum aktiv |
| har/hade funnits | supinum passiv |
| Presens particip | |
| finnande | |
| Perfekt particip | |
| en funnen + substantiv | |
| ett funnet + substantiv | |
| den/det/de funna + substantiv | |
| den funne + maskulint substantiv | |
finna på
• komma på, tänka ut: finna på råd
finna sig
1 foga sig i ngt; bevara fattningen2 konstatera sig vara: han fann sig utmanövreradOrdform(er) finna sig


