publicerad: 2015
kombination
kom·bin·at·ion
substantiv
~en ~er • sammanställning, förknippning, förening; spec. inom matematiken
| Singular | |
|---|---|
| en kombination | obestämd form |
| en kombinations | obestämd form genitiv |
| kombinationen | bestämd form |
| kombinationens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| kombinationer | obestämd form |
| kombinationers | obestämd form genitiv |
| kombinationerna | bestämd form |
| kombinationernas | bestämd form genitiv |


