publicerad: 2015
kvittning
kvitt·ning
substantiv
~en ~ar • till kvitta 1
| Singular | |
|---|---|
| en kvittning | obestämd form |
| en kvittnings | obestämd form genitiv |
| kvittningen | bestämd form |
| kvittningens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| kvittningar | obestämd form |
| kvittningars | obestämd form genitiv |
| kvittningarna | bestämd form |
| kvittningarnas | bestämd form genitiv |


