publicerad: 2015
oordning
o|ordn·ing
substantiv
~en ~ar o- 1 ordning 1
| Singular | |
|---|---|
| en oordning | obestämd form |
| en oordnings | obestämd form genitiv |
| oordningen | bestämd form |
| oordningens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| oordningar | obestämd form |
| oordningars | obestämd form genitiv |
| oordningarna | bestämd form |
| oordningarnas | bestämd form genitiv |


