publicerad: 2015
ruggare
rugg·are
substantiv
~n; pl. ~, best. pl. ruggarna • till rugga 2
| Singular | |
|---|---|
| en ruggare | obestämd form |
| en ruggares | obestämd form genitiv |
| ruggaren | bestämd form |
| ruggarens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| ruggare | obestämd form |
| ruggares | obestämd form genitiv |
| ruggarna | bestämd form |
| ruggarnas | bestämd form genitiv |


