publicerad: 2015
självspricka
1själv|spricka
substantiv
~n ‑sprickor • särsk. i huden
| Singular | |
|---|---|
| en självspricka | obestämd form |
| en självsprickas | obestämd form genitiv |
| självsprickan | bestämd form |
| självsprickans | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| självsprickor | obestämd form |
| självsprickors | obestämd form genitiv |
| självsprickorna | bestämd form |
| självsprickornas | bestämd form genitiv |
2själv|spricka
verb
‑sprack, ‑spruckit, ‑sprucken ‑sprucket ‑spruckna, pres. ‑spricker själv 2spricka
| Finita former | |
|---|---|
| självspricker | presens aktiv |
| självsprack | preteritum aktiv |
| självsprick | imperativ aktiv |
| Infinita former | |
| att självspricka | infinitiv aktiv |
| har/hade självspruckit | supinum aktiv |
| Presens particip | |
| självsprickande | |
| Perfekt particip | |
| en självsprucken + substantiv | |
| ett självsprucket + substantiv | |
| den/det/de självspruckna + substantiv | |


