publicerad: 2015
tandgarnityr
tand|garn·it·yr
substantiv
~et; pl. ~ tand 1 garnityr
| Singular | |
|---|---|
| ett tandgarnityr | obestämd form |
| ett tandgarnityrs | obestämd form genitiv |
| tandgarnityret | bestämd form |
| tandgarnityrets | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| tandgarnityr | obestämd form |
| tandgarnityrs | obestämd form genitiv |
| tandgarnityren | bestämd form |
| tandgarnityrens | bestämd form genitiv |


