publicerad: 2015
triumvirat
tri·um·vir·at
[‑a´t]
substantiv
~et; pl. ~ • tremannaråd; tremannavälde särsk. i antiken
| Singular | |
|---|---|
| ett triumvirat | obestämd form |
| ett triumvirats | obestämd form genitiv |
| triumviratet | bestämd form |
| triumviratets | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| triumvirat | obestämd form |
| triumvirats | obestämd form genitiv |
| triumviraten | bestämd form |
| triumviratens | bestämd form genitiv |


