publicerad: 2015
koordination
ko·ord·in·at·ion
substantiv
~en ~er • samordning; sidoordning
| Singular | |
|---|---|
| en koordination | obestämd form |
| en koordinations | obestämd form genitiv |
| koordinationen | bestämd form |
| koordinationens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| koordinationer | obestämd form |
| koordinationers | obestämd form genitiv |
| koordinationerna | bestämd form |
| koordinationernas | bestämd form genitiv |


