publicerad: 2015
singularitet
singul·ar·itet
[‑ite´t]
substantiv
~en ~er • till singulär
| Singular | |
|---|---|
| en singularitet | obestämd form |
| en singularitets | obestämd form genitiv |
| singulariteten | bestämd form |
| singularitetens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| singulariteter | obestämd form |
| singulariteters | obestämd form genitiv |
| singulariteterna | bestämd form |
| singulariteternas | bestämd form genitiv |


