publicerad: 2015
etikettsbrott
et·ik·etts|brott
N et·ik·ett|brott
substantiv
~et; pl. ~ etikett 2 brott 1| Singular | |
|---|---|
| ett etikettsbrott | obestämd form |
| ett etikettsbrotts | obestämd form genitiv |
| etikettsbrottet | bestämd form |
| etikettsbrottets | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| etikettsbrott | obestämd form |
| etikettsbrotts | obestämd form genitiv |
| etikettsbrotten | bestämd form |
| etikettsbrottens | bestämd form genitiv |


