publicerad: 2015
föröva
1för·öva
[‑ö´va]
verb
~de ~t • föröva ett brott
| Finita former | |
|---|---|
| förövar | presens aktiv |
| förövas | presens passiv |
| förövade | preteritum aktiv |
| förövades | preteritum passiv |
| föröva | imperativ aktiv |
| Infinita former | |
| att föröva | infinitiv aktiv |
| att förövas | infinitiv passiv |
| har/hade förövat | supinum aktiv |
| har/hade förövats | supinum passiv |
| Presens particip | |
| förövande | |
| Perfekt particip | |
| en förövad + substantiv | |
| ett förövat + substantiv | |
| den/det/de förövade + substantiv | |
2för|öva
[fö`r‑]
verb
~de ~t • öva i förväg
| Finita former | |
|---|---|
| förövar | presens aktiv |
| förövas | presens passiv |
| förövade | preteritum aktiv |
| förövades | preteritum passiv |
| föröva | imperativ aktiv |
| Infinita former | |
| att föröva | infinitiv aktiv |
| att förövas | infinitiv passiv |
| har/hade förövat | supinum aktiv |
| har/hade förövats | supinum passiv |
| Presens particip | |
| förövande | |
| Perfekt particip | |
| en förövad + substantiv | |
| ett förövat + substantiv | |
| den/det/de förövade + substantiv | |


