publicerad: 2015
indicium
in·dici·um
[‑di´si‑]
substantiv
indiciet indicier • ⟨jur.⟩ omständighet som tyder på ngt utan att utgöra bevis – I sammansättn. indicie-.
| Singular | |
|---|---|
| ett indicium | obestämd form |
| ett indiciums | obestämd form genitiv |
| indiciet | bestämd form |
| indiciets | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| indicier | obestämd form |
| indiciers | obestämd form genitiv |
| indicierna | bestämd form |
| indiciernas | bestämd form genitiv |


