publicerad: 2015
riggning
rigg·ning
substantiv
~en ~ar • särsk. till rigga 1
| Singular | |
|---|---|
| en riggning | obestämd form |
| en riggnings | obestämd form genitiv |
| riggningen | bestämd form |
| riggningens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| riggningar | obestämd form |
| riggningars | obestämd form genitiv |
| riggningarna | bestämd form |
| riggningarnas | bestämd form genitiv |


