publicerad: 2015
inbrytning
in|bryt·ning
substantiv
~en ~ar • ⟨särsk. mil.⟩ göra en inbrytning bryta igenom fiendens frontlinje
| Singular | |
|---|---|
| en inbrytning | obestämd form |
| en inbrytnings | obestämd form genitiv |
| inbrytningen | bestämd form |
| inbrytningens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| inbrytningar | obestämd form |
| inbrytningars | obestämd form genitiv |
| inbrytningarna | bestämd form |
| inbrytningarnas | bestämd form genitiv |


