publicerad: 2015
tutning
tut·ning
substantiv
~en ~ar • särsk. till 2tuta 1
| Singular | |
|---|---|
| en tutning | obestämd form |
| en tutnings | obestämd form genitiv |
| tutningen | bestämd form |
| tutningens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| tutningar | obestämd form |
| tutningars | obestämd form genitiv |
| tutningarna | bestämd form |
| tutningarnas | bestämd form genitiv |


