publicerad: 2015
anföring
an|för·ing
substantiv
~en ~ar • återgivning av yttrande; direkt anföring återgivning i ordagrann form; indirekt anföring återgivning i omskriven form
| Singular | |
|---|---|
| en anföring | obestämd form |
| en anförings | obestämd form genitiv |
| anföringen | bestämd form |
| anföringens | bestämd form genitiv |
| Plural | |
| anföringar | obestämd form |
| anföringars | obestämd form genitiv |
| anföringarna | bestämd form |
| anföringarnas | bestämd form genitiv |


